Σταύρος Πλουμιστός: Η ψυχική μας ηρεμία είναι το πιο ακριβό “νόμισμα” της ψυχής
Είναι κάτι που δεν μαθαίνεται εύκολα. Γιατί το εγώ, με την έμφυτη του τάση για κυριαρχία, επιδιώκει να αποδείξει την υπεροχή του. Το «εγώ έχω δίκιο» είναι συχνά μια δήλωση επιβίωσης, ανάγκης, ακόμα και τραύματος. Κάτω από τη φράση αυτή, κρύβεται συχνά το μήνυμα: «Δες με. Άκουσέ με. Κατάλαβέ με. Μην με ακυρώνεις όπως έκαναν παλιά…». Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, πολεμάμε όχι μόνο για το παρόν μας, αλλά και για το παρελθόν μας.
Όμως έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, όπου αντιλαμβάνεται πως η διαρκής μάχη για δικαίωση, για επιβεβαίωση, για "τελευταία κουβέντα", τον αφήνει εξαντλημένο. Το τίμημα για να έχει δίκιο, είναι η εσωτερική του γαλήνη. Και τότε, αρχίζει να γεννιέται η σοφία της παραίτησης, όχι από αδυναμία, αλλά από επίγνωση.
Γιατί η ειρήνη δεν βρίσκεται στην επιβεβαίωση του εαυτού, αλλά στην υπέρβασή του.
Δεν είναι εύκολο. Όταν κάποιος σε αδικεί, όταν διαστρεβλώνει την αλήθεια σου, όταν σε πληγώνει ή σε παρερμηνεύει, η παρόρμηση να υπερασπιστείς τον εαυτό σου είναι δυνατή. Και συχνά δικαιολογημένη. Αλλά η ερώτηση δεν είναι: «Ποιος έχει δίκιο;», αλλά: «Τι μου κοστίζει αυτή η μάχη;»
Μπορεί να έχεις δίκιο – και να χάνεις τον ύπνο σου.
Μπορεί να έχεις δίκιο – και να ζεις μέσα σε ταραχή.
Μπορεί να έχεις δίκιο – και να καταστρέφεις σχέσεις, στιγμές, ακόμα και την ψυχική σου υγεία.
Αντίθετα, αν κάνεις ένα βήμα πίσω —όχι για να παραιτηθείς από την αλήθεια σου, αλλά για να προστατέψεις την ψυχή σου— κάτι βαθύ αλλάζει. Επιλέγεις την ειρήνη. Επιλέγεις τον εαυτό σου σε ένα άλλο επίπεδο: όχι ως πολεμιστή, αλλά ως φύλακα της εσωτερικής σου ισορροπίας.
Όταν σταματάς να μάχεσαι για να πείσεις, απελευθερώνεσαι. Σταματάς να έχεις την ανάγκη να κατανοηθείς από όλους — γιατί κατανοείς εσύ τον εαυτό σου. Σταματάς να απαιτείς από τον κόσμο να σε επιβεβαιώσει — γιατί επιβεβαιώνεσαι μέσα σου. Κι εκεί γεννιέται κάτι πολύτιμο: η γαλήνη.
Δεν είναι ήττα. Είναι νίκη σε άλλο πεδίο. Είναι η νίκη του φωτεινού σου μέρους απέναντι στο θόρυβο του εγώ.
Δεν σημαίνει πως δεν πρέπει ποτέ να διεκδικούμε. Όχι. Αλλά σημαίνει ότι μπορούμε να επιλέγουμε ποιους πολέμους αξίζει να δώσουμε. Μπορούμε να διαλέγουμε τη σιωπή μας όπως διαλέγουμε τις λέξεις μας – με πρόθεση, με συνείδηση, με σοφία.
Στις σχέσεις, αυτή η στάση γίνεται ευλογία. Όταν δεν προσπαθείς συνεχώς να αποδείξεις κάτι στον άλλον, όταν αφήνεις χώρο και σιωπή, τότε αρχίζει ο πραγματικός διάλογος. Όχι με λόγια, αλλά με ενέργεια. Με την παρουσία σου. Με την ηρεμία που φέρνεις μέσα στο δωμάτιο. Και αυτή η ηρεμία γίνεται μαγνήτης. Αποδοχή. Αγάπη.
Κάποιες φορές, αυτός που δεν απαντάει, είναι πιο δυνατός από εκείνον που υψώνει φωνή.
Αυτός που αποχωρεί με σεβασμό, έχει περισσότερη δύναμη από εκείνον που μένει να επιβληθεί.
Αυτός που λέει μέσα του: «Δεν θα χάσω την ειρήνη μου για να αποδείξω κάτι» — έχει νικήσει ήδη.
Το να επιλέγεις την ψυχική σου ηρεμία πάνω από το δίκιο, δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζεσαι για την αλήθεια. Σημαίνει ότι νοιάζεσαι για τον εαυτό σου περισσότερο. Ότι έχεις μάθει να ζυγίζεις τα πράγματα. Να αναγνωρίζεις πότε κάτι είναι ουσιώδες, και πότε είναι απλώς άλλο ένα παιχνίδι του εγώ. Είναι μια πράξη εσωτερικής διάκρισης.
Στο τέλος, δεν θα θυμόμαστε πάντα ποιος είχε δίκιο. Αλλά θα θυμόμαστε πώς νιώσαμε με τους ανθρώπους. Αν μας άκουσαν, αν μας κοίταξαν στα μάτια με κατανόηση, αν μας άφησαν χώρο να είμαστε, χωρίς να μας πατούν ή να μας προσβάλλουν. Κι εμείς, το ίδιο: τι αφήσαμε πίσω μας; Γαλήνη ή σύγχυση; Εμπιστοσύνη ή ανάγκη για κυριαρχία;
Η ψυχική μας ηρεμία είναι το πιο ακριβό “νόμισμα” της ψυχής. Δεν πρέπει να τη δίνουμε για λίγα λεπτά δικαίωσης. Γιατί εκεί που λες «θα ησυχάσω αν με καταλάβουν», καταλήγεις πιο ταραγμένος απ’ ό,τι ήσουν πριν.
Αντίθετα, η αληθινή ηρεμία έρχεται όταν καταλαβαίνεις εσύ τον εαυτό σου. Όταν μπορείς να μείνεις στην παρουσία σου, χωρίς να απολογείσαι, χωρίς να δικαιολογείσαι, χωρίς να εξηγείς σε κάθε γύρω σου το γιατί νιώθεις όπως νιώθεις. Η ηρεμία είναι η γλώσσα της ψυχής που έχει επιστρέψει στον εαυτό της. Και τότε, δεν χρειάζεσαι να έχεις δίκιο. Γιατί έχεις κάτι πολύ ανώτερο: έχεις Ειρήνη.
Όμως έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, όπου αντιλαμβάνεται πως η διαρκής μάχη για δικαίωση, για επιβεβαίωση, για "τελευταία κουβέντα", τον αφήνει εξαντλημένο. Το τίμημα για να έχει δίκιο, είναι η εσωτερική του γαλήνη. Και τότε, αρχίζει να γεννιέται η σοφία της παραίτησης, όχι από αδυναμία, αλλά από επίγνωση.
Γιατί η ειρήνη δεν βρίσκεται στην επιβεβαίωση του εαυτού, αλλά στην υπέρβασή του.
Δεν είναι εύκολο. Όταν κάποιος σε αδικεί, όταν διαστρεβλώνει την αλήθεια σου, όταν σε πληγώνει ή σε παρερμηνεύει, η παρόρμηση να υπερασπιστείς τον εαυτό σου είναι δυνατή. Και συχνά δικαιολογημένη. Αλλά η ερώτηση δεν είναι: «Ποιος έχει δίκιο;», αλλά: «Τι μου κοστίζει αυτή η μάχη;»
Μπορεί να έχεις δίκιο – και να χάνεις τον ύπνο σου.
Μπορεί να έχεις δίκιο – και να ζεις μέσα σε ταραχή.
Μπορεί να έχεις δίκιο – και να καταστρέφεις σχέσεις, στιγμές, ακόμα και την ψυχική σου υγεία.
Αντίθετα, αν κάνεις ένα βήμα πίσω —όχι για να παραιτηθείς από την αλήθεια σου, αλλά για να προστατέψεις την ψυχή σου— κάτι βαθύ αλλάζει. Επιλέγεις την ειρήνη. Επιλέγεις τον εαυτό σου σε ένα άλλο επίπεδο: όχι ως πολεμιστή, αλλά ως φύλακα της εσωτερικής σου ισορροπίας.
Όταν σταματάς να μάχεσαι για να πείσεις, απελευθερώνεσαι. Σταματάς να έχεις την ανάγκη να κατανοηθείς από όλους — γιατί κατανοείς εσύ τον εαυτό σου. Σταματάς να απαιτείς από τον κόσμο να σε επιβεβαιώσει — γιατί επιβεβαιώνεσαι μέσα σου. Κι εκεί γεννιέται κάτι πολύτιμο: η γαλήνη.
Δεν είναι ήττα. Είναι νίκη σε άλλο πεδίο. Είναι η νίκη του φωτεινού σου μέρους απέναντι στο θόρυβο του εγώ.
Δεν σημαίνει πως δεν πρέπει ποτέ να διεκδικούμε. Όχι. Αλλά σημαίνει ότι μπορούμε να επιλέγουμε ποιους πολέμους αξίζει να δώσουμε. Μπορούμε να διαλέγουμε τη σιωπή μας όπως διαλέγουμε τις λέξεις μας – με πρόθεση, με συνείδηση, με σοφία.
Στις σχέσεις, αυτή η στάση γίνεται ευλογία. Όταν δεν προσπαθείς συνεχώς να αποδείξεις κάτι στον άλλον, όταν αφήνεις χώρο και σιωπή, τότε αρχίζει ο πραγματικός διάλογος. Όχι με λόγια, αλλά με ενέργεια. Με την παρουσία σου. Με την ηρεμία που φέρνεις μέσα στο δωμάτιο. Και αυτή η ηρεμία γίνεται μαγνήτης. Αποδοχή. Αγάπη.
Κάποιες φορές, αυτός που δεν απαντάει, είναι πιο δυνατός από εκείνον που υψώνει φωνή.
Αυτός που αποχωρεί με σεβασμό, έχει περισσότερη δύναμη από εκείνον που μένει να επιβληθεί.
Αυτός που λέει μέσα του: «Δεν θα χάσω την ειρήνη μου για να αποδείξω κάτι» — έχει νικήσει ήδη.
Το να επιλέγεις την ψυχική σου ηρεμία πάνω από το δίκιο, δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζεσαι για την αλήθεια. Σημαίνει ότι νοιάζεσαι για τον εαυτό σου περισσότερο. Ότι έχεις μάθει να ζυγίζεις τα πράγματα. Να αναγνωρίζεις πότε κάτι είναι ουσιώδες, και πότε είναι απλώς άλλο ένα παιχνίδι του εγώ. Είναι μια πράξη εσωτερικής διάκρισης.
Στο τέλος, δεν θα θυμόμαστε πάντα ποιος είχε δίκιο. Αλλά θα θυμόμαστε πώς νιώσαμε με τους ανθρώπους. Αν μας άκουσαν, αν μας κοίταξαν στα μάτια με κατανόηση, αν μας άφησαν χώρο να είμαστε, χωρίς να μας πατούν ή να μας προσβάλλουν. Κι εμείς, το ίδιο: τι αφήσαμε πίσω μας; Γαλήνη ή σύγχυση; Εμπιστοσύνη ή ανάγκη για κυριαρχία;
Η ψυχική μας ηρεμία είναι το πιο ακριβό “νόμισμα” της ψυχής. Δεν πρέπει να τη δίνουμε για λίγα λεπτά δικαίωσης. Γιατί εκεί που λες «θα ησυχάσω αν με καταλάβουν», καταλήγεις πιο ταραγμένος απ’ ό,τι ήσουν πριν.
Αντίθετα, η αληθινή ηρεμία έρχεται όταν καταλαβαίνεις εσύ τον εαυτό σου. Όταν μπορείς να μείνεις στην παρουσία σου, χωρίς να απολογείσαι, χωρίς να δικαιολογείσαι, χωρίς να εξηγείς σε κάθε γύρω σου το γιατί νιώθεις όπως νιώθεις. Η ηρεμία είναι η γλώσσα της ψυχής που έχει επιστρέψει στον εαυτό της. Και τότε, δεν χρειάζεσαι να έχεις δίκιο. Γιατί έχεις κάτι πολύ ανώτερο: έχεις Ειρήνη.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΛΟΥΜΙΣΤΟΣ
Σύμβουλος αφύπνισης
& Προσωπικής Καθοδήγησης
Αυτοβελτίωσης - Αυτογνωσίας.
Ιδρυτής του Συμ. Κέντρου
(Life Helth Care)
Εναλλακτικές Θεραπείες
Για τα άρθρα μου, τις ομιλίες, σεμινάρια και ενημέρωση των συνεδριών
Συγγραφέας της "Βίβλου της Θετικής Σκέψης"
Για την on line αγορά του βιβλίου εδώ www.vivlosthetikiskepsi.gr
Επικοινωνία για πληροφορίες & ραντεβού στο 6945 723 523
(11:30 - 14:00 και 19:00 - 21:30 - Εκτός Κυριακής)
