Την Πρωτοχρονιά τα έθιμα στο Πήλιο και τις Σποράδες
Την Πρωτοχρονιά όμως τα έθιμα είναι περισσότερα και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θυμούνται ότι τα κορίτσια του κάθε χωριού πήγαιναν και προσέφεραν στη βρύση, που στο Πήλιο υπάρχουν παντού και είναι άφθονες, διάφορα γλυκά και άλλα χειροποίητα καλούδια, μέχρι και σποράκια, αλλά και κέρματα για να καλοπιάσουν το στοιχείο του νερού, που ρέει άφθονο στη γειτονιά τους.
Το αμίλητο νερό του Πηλίου
Σε κάποιες περιοχές του Πηλίου, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πηγαίνουν στην πλησιέστερη βρύση «για να κλέψουν το άκραντο νερό». Το λένε άκραντο, δηλαδή αμίλητο, γιατί δεν βγάζουν λέξη σ’ όλη τη διαδρομή. Αλείφουν τις βρύσες του χωριού με βούτυρο και μέλι, με την ευχή όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους.
Επειδή στο Πήλιο τα παλιά χρόνια, πρωτεύον ήταν να υπάρχει μία καλή παραγωγή και ήθελαν όλοι η σοδειά να είναι εξαιρετική, όταν έφταναν εκεί, πρόσφεραν στη βρύση διάφορες λιχουδιές, όπως βούτυρο, ψωμί, τυρί, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Έλεγαν μάλιστα πως όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο τον χρόνο.
Αμέσως μετά έριχναν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, «έκλεβαν νερό» κι επέστρεφαν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες μέχρι να πιούνε όλα τα μέλη της οικογένειας από το άκραντο νερό. Με το ίδιο νερό ράντιζαν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούσαν μέσα στο σπίτι και τρία χαλίκια.
Τα γλυκά με τα οποία τρατάριζαν τις βρύσες τους ήταν χαμαλιά πηλιορείτικα (τρίγωνα γλυκά με γέμιση καρυδιού), λουκουμάδες, τηγανίτες, χριστόψωμο και κουραμπιέδες. Τα χαράματα και πριν από το ξημέρωμα, τα ίδια κορίτσια πήγαιναν πάλι στη βρύση της γειτονιάς τους με το τρεχούμενο νερό και κουβαλούσαν από την ίδια βρύση το «αμίλητο νερό» με το οποίο ράντιζαν ξανά το σπίτι τους λέγοντας την ευχή «όπως τρέχει το νερό, να τρέχει και το βιός, στο σπιτάκι στο χωριό...».
Οι καλικάντζαροι στη Σκιάθο
Στη Σκιάθο, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Πήλιο, σύμφωνα με την παράδοση οι καλικάντζαροι προετοιμάζονται ήδη από την 1η Δεκεμβρίου να κάνουν «απόβαση» στο νησί την παραμονή των Χριστουγέννων και ν’ αρχίσουν να κυκλοφορούν στα σκοτεινά και στενά σοκάκια της Χώρας, τρομοκρατώντας τους κατοίκους.
Οι καλικάντζαροι θα ρίξουν το καράβι τους στον γιαλό και μέχρι τα Θεοφάνια κανείς δεν τολμά να περπατήσει τη νύχτα, γιατί αν συναντηθεί με τους καλικαντζάρους, αυτοί θα τον πάρουν τη λαλιά. Την παραμονή των Φώτων, όμως, οι καλικάντζαροι ετοιμάζονται και με πολλή βιασύνη, σχεδόν τρέχοντας, φεύγουν με τον φόβο μην τους προφτάσει ο παπάς με τον Αγιασμό και τους «ζεματίσει».
Η σκοπελίτικη «κλειδοχρονιά»
Στη γειτονική Σκόπελο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, μιας και είναι και η τελευταία μέρα του χρόνου, κάθε νοικοκυρά κάνει τις ετοιμασίες της για να υποδεχθεί τον καινούργιο χρόνο. Την ονομάζουν «κλειδοχρονιά», δηλαδή αυτό που στην υπόλοιπη Ελλάδα ονομάζουν «ποδαρικό» ώστε να έχει το σπιτικό τους όλο τον χρόνο υγεία, χαρά και αγάπη.
Τα παλιά χρόνια και πριν ακόμη το τρεχούμενο νερό της βρύσης μπει στο κάθε σκοπελίτικο σπίτι, η κάθε νοικοκυρά πήγαινε πρωί - πρωί στη βρύση, έπαιρνε καθαρό και γάργαρο νερό και ράντιζε όλους και όλα μέσα στο σπίτι. Κρατούσε και μια σιδερόπετρα για να είναι όλοι σιδερένιοι.
