Γιατί τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν πάντα σε μας;
Καθημερινά συμβαίνουν πράγματα που μας ενοχλούν. Φεύγουν οι συρμοί καθώς πλησιάζουμε, χαλάνε οι βρύσες, σκίζονται οι σακούλες με τα ψώνια, συνάδελφοι παραιτούνται και τα αυτοκίνητα χαλάνε. Όλα αυτά είναι χωρίς δεύτερη σκέψη εξοργιστικά. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι πόσο όλα αυτά, κατά βάθος, μοιάζουν σκόπιμα;
Για ένα συγκεκριμένο τύπο προσωπικότητας, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει πως μπορεί να συμβούν πολλές αναποδιές και να είναι τυχαίο. Πολύ απλά, αυτή η ιδέα μοιάζει απίστευτη, το ότι πολλά άσχημα πράγματα μπορεί να ξεπροβάλλουν επανειλημμένα, τη χειρότερη στιγμή που θα μπορούσαν, χωρίς να έχει εμπλακεί κάποια «κακή σκοπιμότητα». Δεν μπορεί, δηλαδή, να είναι ατύχημα ότι η παραγγελία δεν έφτασε ποτέ ή ότι τα εισιτήρια για το σινεμά ήταν διπλοκρατημένα ή ότι τελείωσε η μπαταρία του κινητού.
Γιατί, δηλαδή, χάθηκε το δικό τους ρούχο στα καθαριστήριο και όχι κάποιου άλλου και χάλασαν και τα καινούρια τους παπούτσια; Γιατί υπάρχει μια κακή μυρωδιά ακριβώς δίπλα από τη θέση τους στο αεροπλάνο και πώς βρέθηκε ένα έντομο στη δική τους σαλάτα; Είναι λες και κάποιος τους πειράζει επίτηδες, για να τους υποβιβάσει, βάζοντας παγίδες και γελώντας μαζί τους. Είναι σαν να υπάρχει κάποιου είδους συνωμοσία για να τους κάνει να φαίνονται αδύναμοι στους άλλους. Αναμφίβολα, θα θυμώσουν πάρα πολύ με αυτό.
Η αλήθεια είναι πως, δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποιο παιχνίδι συνωμοσίας. Ωστόσο, για εκείνους, μοιάζει ότι υπάρχει και, κατά βάθος, είναι ένδειξη μιας παρανοϊκής υπερευαισθησίας: ο πικρός καρπός του μίσους για τον εαυτό μας. Όταν δεν μας αρέσει με τίποτα ο εαυτός μας, είναι πολύ λογικό να θεωρούμε πως όλος ο κόσμος προσπαθεί να μας εξαθλιώσει.
Το ξενοδοχείο, για παράδειγμα, γνωρίζει πόσο απαίσιοι άνθρωποι είμαστε και γι’ αυτό μας δίνει το δωμάτιο με το προβληματικό κλιματιστικό. Η εταιρεία τηλεπικοινωνιών γνωρίζει ότι είμαστε ανίκανοι και ότι σκεφτόμαστε αρνητικά και γι’ αυτό θα φροντίσει ώστε το κινητό μας να χαλάσει τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας.
Είναι σημαντικό να δοθεί η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως η καχύποπτη πλευρά μας είναι ένα σύμπτωμα της απόρριψης του εαυτού μας, που έχει τις ρίζες του όχι σε πραγματικά σενάρια και ιστορίες, αλλά στην παιδική μας ηλικία και στις δυναμικές που βιώσαμε. Ίσως στερηθήκαμε την επιβεβαίωση, την προσοχή και τη φροντίδα που αξίζαμε – και γι’ αυτό τον λόγο χρειαζόμαστε απεριόριστη κατανόηση.
Ο κόσμος δεν μας μισεί, απλώς έχουμε μάθει να περιφρονούμε τον εαυτό μας, ο οποίος επιστρέφει και μας εγκλωβίζει σε φανατικές ιστορίες συνωμοσίας. Κανένας, στην πραγματικότητα, δεν γελάει μαζί μας, απλώς δεν μας έδειξαν την απαραίτητη αγάπη, και πλέον δεν μας αρέσει ο εαυτός μας και πάρα πολύ. Αυτή είναι η πραγματική αιτία και εκεί πρέπει να στρέψουμε τον θυμό και τη συμπόνια μας.
Απόδοση: Ναταλία Παπακώστα - Ψυχολόγος Msc
Το διάβασα στο psychologynow.gr
