Οδηγούμαστε σε δυστοπικές κοινωνίες; - Οι κοινωνίες αλλάζουν με ρυθμούς που ο μέσος πολίτης αδυνατεί πλέον να αντιληφθεί
👉Δυστοπία ονομάζεται η κοινωνία που είναι ανεπιθύμητη ή τρομακτική. Πρόκειται για ένα δυσάρεστο μέρος για τον άνθρωπο και είναι το αντίθετο της ουτοπίας, η οποία είναι η ιδανική κοινωνία. Κυβερνάται από ένα καθεστώς που χαρακτηρίζεται ως ολοκληρωτικό και τυραννικό.
Ο εικοστός αιώνας εδραίωσε την πεποίθηση στους πολίτες ότι η δημοκρατία θα κυριαρχήσει τελικά ως πολίτευμα στον πλανήτη εκτός από κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις. Η ελευθερία του λόγου θεωρείτο δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση του σύγχρονου ανθρώπου.
Τα τελευταία χρόνια όμως η δημοκρατία εμφάνισε ένα νέο διαφορετικό πρόσωπο που ξάφνιασε πολλούς. Είδαμε δημοκρατικές κυβερνήσεις, να λαμβάνουν αυταρχικές αποφάσεις στερώντας τα δικαιώματα των πολιτών με στόχο να αντιμετωπίσουν υπαρκτούς ή ανύπαρκτους κινδύνους.
Στην αρχή ήταν η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, που μεμονωμένα περιστατικά ήταν αρκετά για να εδραιωθεί και να οργανωθεί ένα σύστημα παρακολουθήσεις που αφορούσε το σύνολο των επικοινωνιών όλων των πολιτών χωρίς εξαιρέσεις. Τηλέφωνα, e-mail και κάθε μορφής επικοινωνία περνούν από το φίλτρο του «Μεγάλου Αδελφού» (βλέπε Echelon), λειτουργώντας σε ένα καθεστώς απόλυτης αδιαφάνειας.
Στην συνέχεια ήρθε η πανδημία που ως απειλή για τις κοινωνίες επέφερε αλλαγές στον τρόπο ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Υιοθετήθηκαν νέα πιο αυστηρά μέτρα και εφαρμόστηκαν περιορισμοί σε τέτοια κλίμακα, όσο ποτέ πριν στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Τα Μέσα Ενημέρωσης ως Τέταρτη εξουσία, αντί να ελέγξουν τους κυβερνώντες ως θεματοφύλακες της ελευθερίας του λόγου, στο μεγαλύτερο μέρος τους λειτούργησαν ως μέσα προβολής των επιθυμιών της εξουσίας. Συμβιβάστηκαν στην υιοθέτηση μιας κυρίαρχης άποψης και κάθε άλλη άποψη, κάθε άλλη φωνή έπαψε να προβάλλεται γιατί θεωρήθηκε αιρετική και εκτός γραμμής.
Όσο περνά ο καιρός πλέον δημιουργείται η βεβαιότητα ότι οι αποφάσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας δεν λαμβάνονται μέσω δημοκρατικών αποφάσεων από τα θεσμοθετημένα όργανα αλλά από τις κλειστές ομάδες τις ελίτ των οικονομικά ισχυρών. Αυτοί αποφασίζουν και οι κυβερνήσεις ανεξαρτήτου ιδεολογίας αναλαμβάνουν να τις υλοποιήσουν. Υπάρχει η κατεύθυνση που ολοένα και διευρύνεται για όλο και πιο ασφυχτικό έλεγχο των πολιτών.
Οι κοινωνίες αλλάζουν με ρυθμούς που ο μέσος πολίτης αδύνατη πλέον να αντιληφθεί. Ίσως τελικά, στο κοντινό μέλλον τα θέματα της επιβίωσης να αποκτήσουν περισσότερο επίκαιρο χαρακτήρα παρά ποτέ.
Ο εικοστός αιώνας εδραίωσε την πεποίθηση στους πολίτες ότι η δημοκρατία θα κυριαρχήσει τελικά ως πολίτευμα στον πλανήτη εκτός από κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις. Η ελευθερία του λόγου θεωρείτο δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση του σύγχρονου ανθρώπου.
Τα τελευταία χρόνια όμως η δημοκρατία εμφάνισε ένα νέο διαφορετικό πρόσωπο που ξάφνιασε πολλούς. Είδαμε δημοκρατικές κυβερνήσεις, να λαμβάνουν αυταρχικές αποφάσεις στερώντας τα δικαιώματα των πολιτών με στόχο να αντιμετωπίσουν υπαρκτούς ή ανύπαρκτους κινδύνους.
Στην αρχή ήταν η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, που μεμονωμένα περιστατικά ήταν αρκετά για να εδραιωθεί και να οργανωθεί ένα σύστημα παρακολουθήσεις που αφορούσε το σύνολο των επικοινωνιών όλων των πολιτών χωρίς εξαιρέσεις. Τηλέφωνα, e-mail και κάθε μορφής επικοινωνία περνούν από το φίλτρο του «Μεγάλου Αδελφού» (βλέπε Echelon), λειτουργώντας σε ένα καθεστώς απόλυτης αδιαφάνειας.
Στην συνέχεια ήρθε η πανδημία που ως απειλή για τις κοινωνίες επέφερε αλλαγές στον τρόπο ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Υιοθετήθηκαν νέα πιο αυστηρά μέτρα και εφαρμόστηκαν περιορισμοί σε τέτοια κλίμακα, όσο ποτέ πριν στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Τα Μέσα Ενημέρωσης ως Τέταρτη εξουσία, αντί να ελέγξουν τους κυβερνώντες ως θεματοφύλακες της ελευθερίας του λόγου, στο μεγαλύτερο μέρος τους λειτούργησαν ως μέσα προβολής των επιθυμιών της εξουσίας. Συμβιβάστηκαν στην υιοθέτηση μιας κυρίαρχης άποψης και κάθε άλλη άποψη, κάθε άλλη φωνή έπαψε να προβάλλεται γιατί θεωρήθηκε αιρετική και εκτός γραμμής.
Όσο περνά ο καιρός πλέον δημιουργείται η βεβαιότητα ότι οι αποφάσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας δεν λαμβάνονται μέσω δημοκρατικών αποφάσεων από τα θεσμοθετημένα όργανα αλλά από τις κλειστές ομάδες τις ελίτ των οικονομικά ισχυρών. Αυτοί αποφασίζουν και οι κυβερνήσεις ανεξαρτήτου ιδεολογίας αναλαμβάνουν να τις υλοποιήσουν. Υπάρχει η κατεύθυνση που ολοένα και διευρύνεται για όλο και πιο ασφυχτικό έλεγχο των πολιτών.
Οι κοινωνίες αλλάζουν με ρυθμούς που ο μέσος πολίτης αδύνατη πλέον να αντιληφθεί. Ίσως τελικά, στο κοντινό μέλλον τα θέματα της επιβίωσης να αποκτήσουν περισσότερο επίκαιρο χαρακτήρα παρά ποτέ.
Το διάβασα στο epiviosi.gr