ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ σε Ελληνική Εκκλησία! (Σκληρό VIDEO)
Σε ποιους διαβάζονται οι εξορκισμοί;
Σήμερα γίνεται λόγος πολύς για τους εξορκισμούς. Πολλοί ίσως από τούς πιστούς να μη γνωρίζουν τις ευχές αυτές. Συμβαίνει κάποιες φορές να τις γνωρίζουν από άλλους πού έτυχε να ακούσουν ή να διαβαστούν οι ίδιες οι ευχές παρεπιπτόντως την ώρα πού άλλοι ασθενείς διαβάζονταν (συμβαίνει κι αυτό δυστυχώς).
Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε: «Μερικοί ιερείς μαζεύουν και αυτούς πού έχουν δαιμόνιο και άλλους πού έχουν κάποια αρρώστια και τούς διαβάζουν όλους μαζί τούς εξορκισμούς. Ένας είχε πάρκινσον και του διάβαζαν εξορκισμούς. Να, και σήμερα, έφεραν έναν ηλικιωμένο πού έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένος. Το αριστερό του χέρι πάει πέρα-δώθε. Τον πιάνουν και κρίσεις.
«Από πότε, τον ρωτάω, είσαι έτσι;». «Από μικρός», μου λέει. Απόρησα. Πρόσεξα μετά ότι το κεφάλι του, στο αριστερό μέρος, ήταν λίγο ζουληγμένο. Στην γέννα, φαίνεται, κάτι είχε πάθει και ύστερα είχε πρόβλημα. Να έχει ο άλλος τον πόνο του και να του λένε πώς έχει δαιμόνιο, να του διαβάζουν εξορκισμούς, «έξελθε, ακάθαρτον πνεύμα...» και να γίνεται ρεζίλι στον κόσμο! Δεν κάνει! Πόσα παιδιά πού τα θεωρούν δαιμονισμένα, δεν έχουν δαιμόνιο! Μου έφεραν ένα παιδί είκοσι πέντε χρόνων πού έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένο. Του έδωσα να πιει αγιασμό και το καημένο δεν αντέδρασε καθόλου. «Τι κάνει το παιδί;» ρωτάω τον πατέρα του. «Από πότε το έπαθε;» «Από έξι χρόνων», μου λέει. «Τότε είχαν φέρει σκοτωμένο τον πάππου του στο μαγαζί και το παιδί, μόλις τον είδε, έπαθε». Είχε πάθει το καημένο έναν νευρικό κλονισμό. Εδώ, και σε μεγάλον αν συμβή αυτό, μπορεί να πάθη, πόσο μάλλον ένα παιδάκι! Άντε, τώρα, να το έχουν για δαιμονισμένο». Το θέμα του διαβάσματος των εξορκισμών τείνει να καταστεί πανώλη στο χώρο της Εκκλησίας. Κι αυτό συμβαίνει επειδή πολλοί από τους πιστούς μας δεν γνωρίζουν και δεν κατέχουν τα περί της Εκκλησίας ορθώς. Και είναι αλήθεια ότι και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας υπάρχει μεγάλη άγνοια όσον αφορά το θέμα της κατηχήσεως.
Οι ευχές των εξορκισμών είναι ευχές ειδικές πού διαβάζονται σε ανθρώπους πού έχουν δαιμονιστεί, δηλ. είναι δέσμιοι των μεθοδειών του διαβόλου, και ασθενούν. Ως ασθενείς η Ορθόδοξος Εκκλησία αντιμετωπίζει τούς έχοντας ανάγκη εξορκισμών. Και οι ασθενείς είναι δύο ειδών. Άλλο είναι οι ασθενείς πού έχουν πρόβλημα με το σώμα και άλλο είναι εκείνοι πού έχουν ασθένεια ψυχική. Όμως η Εκκλησία τον ασθενή δεν τον αντιμετωπίζει μονομερώς, δηλ. δε διαβάζει μόνο ευχές για το σώμα, αλλά συγχρόνως διαβάζει και για την ψυχή. Άλλωστε συμβαίνει, όταν ασθενεί το σώμα, να ασθενεί και η ψυχή και το αντίθετο.
Η δαιμονοπληξία είναι μια μορφή θα λέγαμε ασθενείας πού έχει να κάνει πρωτίστως με την ψυχή και ακολούθως και με το σώμα. Γιατί ο άνθρωπος πού ελαύνεται υπό δαιμονίων δεν ταλαιπωρείται μόνο ψυχικά, αλλά προέκταση της ψυχικής του ασθενείας είναι και η ταλαιπωρία του σώματος του. Για τον λόγο αυτό η δαιμονοπληξία είναι κατάσταση της ψυχής ταυτόχρονα δε και σώματος. Εξορκισμούς διαβάζει η αγία μας Εκκλησία σήμερα σ’ εκείνους πού είναι δαιμονισμένοι, και γενικά σ’ εκείνους πού βρίσκονται κάτω από το κράτος (=εξουσία) του διαβόλου.
Ως εκ τούτου εξορκισμοί δεν διαβάζονται ευκαίρως ακαίρως, άλλα μόνον κατόπιν ενδελεχούς ελέγχου σ’ εκείνον πού τούς ζητά ή πού ζητούν άλλοι για κάποιον άλλον, συγγενή ή φίλο τους.
Σύνηθες είναι το φαινόμενο να υπάρχουν άνθρωποι πού πραγματικά δεν παρουσιάζουν κανένα σύμπτωμα δαιμονοπληξίας και να μας ζητούν να τούς διαβάσουμε εξορκισμούς. Η επίμονη εκζήτηση εκ μέρους πιστών για τις ευχές των εξορκισμών δε σημαίνει ότι οι ιερείς πρέπει να υποκύπτουν σε τέτοιες επιθυμίες. Απαιτείται έρευνα πνευματική κι εξομολόγηση προκειμένου να εξετασθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εκείνος πού ζητά αυτές τις ευχές. Να ερευνηθεί το κίνητρο και η πνευματική κατάσταση του ζητούντος αυτές τις ευχές. Άλογη χρήση των εξορκισμών ή χωρίς την κατάλληλη έρευνα εγκυμονεί για τούς ανθρώπους κίνδυνο και μεγάλη ταλαιπωρία από τις επιθέσεις του σατανά.
Ο δαίμονας δε φεύγει μόνος του. Ή αν φύγει, αποχωρεί προσωρινά, μετά επιστρέφει δριμύτερος κατά το γραφικό «Πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ’ εαυτού επτά έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικεί εκεί, και γίνεται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χείρονα των πρώτων».
Ούτε είναι σωστό να ξεφορτώνονται οι ιερείς τούς επίμονα ζητούντας τούς εξορκισμούς εκπληρώνοντας το αίτημά τους αυτό με μόνη δικαιολογία την διατήρηση «του καλού ονόματος τους» από τον κόσμο.
Αυτή η διάθεση εκ μέρους τινών κληρικών υποκρύπτει προσωποπαγή πνευματικότητα πού έχει ημερομηνία λήξεως. Και τέλος στα ιερά μυστήρια και στις ιερές ακολουθίες δεν πρέπει να υπεισέρχονται ποταπά κίνητρα πού ευτελίζουν τα μυστήρια, τις ακολουθίες και γενικά τον θεοίδρυτο θεσμό της Εκκλησίας.
Η αλήθεια είναι ότι όσο ο άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό και τα ιερά μυστήρια της Ορθόδοξου Εκκλησίας τόσο γίνεται ευάλωτος στο δαιμονισμό. Άλλωστε και στο ιερό Ευαγγέλιο υπάρχει περίπτωση δαινομισμού πού προήλθε από δοκιμασία πού επέτρεψε ο Θεός. Ο διάβολος δεν έχει καμιά εξουσία στον άνθρωπο. Εξουσία αποκτά μόνον, αν ο ίδιος ο άνθρωπος δώσει τόπο και δικαιώματα να τον κυριεύσει. Και σήμερα πολλοί άνθρωποι ξεχνούν την ύπαρξη του Θεού, τον τακτικό εκκλησιασμό τους και μπλέκουν ακολουθώντας διάφορες ανατολικές αποκρυφιστικές θρησκείες όπου επικρατεί ο άρχων του σκότους, διάβολος. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε δαιμονισμό. Ο άνθρωπος πού αποστρέφεται πεισματικά το Θεό, τον αποστρέφεται και ο Θεός μας.
Συνοψίζοντας, οι εξορκισμοί διαβάζονται σε δαιμονισμένους με ορατές εκδηλώσεις δαιμονοπληξίας. Ο τύπος των δαιμονισμένων αυτών πού έχει ανάγκη εξορκισμών παίρνει διάφορες μορφές: στο πρόσωπο, κάνει γκριμάτσες ασυνήθιστες ζώων, πτηνών, ερπετών σε διαδοχή, δεν επιθυμεί την παρουσία του σε ναό και μάλιστα κατά το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας σε ορισμένα σημεία της προκαλεί φυγή και ταραχή ασυνήθιστη κάτι σαν κάψιμο σύμφωνα με τα λεγόμενα των δαιμονισμένων. Ακόμη προκαλεί άφρισμα στο στόμα, δύναμη μεγάλη, ώστε να καθίσταται αδύνατη η συγκράτησή του, φυγή και τάση προς κατοίκηση σε μνήματα, τάφους και ερήμους τόπους όπου κατοικούν άλλοι δαίμονες.
Επίσης προκαλεί αποστροφή σε ιερείς πού συνοδεύεται με εμφάνιση πλουσίου υβρεολογίου απέναντί τους συνήθως τούς αποκαλούν «τράγους» επίδειξη γνώσεως των αμαρτιών των διαφόρων ανθρώπων πού τούς περιστοιχίζουν και μάλιστα μόνο των ανεξομολογήτων αμαρτιών. Ακόμη υπάρχει περίπτωση εμφανίσεως συνεχών ρεψιμάτων μετά προκλήσεων εμετού κατά την ανάγνωση των εξορκισμών. Επίσης κατά το άκουσμα του ονόματος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και της Υπεραγίας Θεοτόκου νιώθουν κάψιμο. Ποτέ δεν αποκαλούν την μητέρα του Κυρίου μας Παναγία, αλλά Μαρία.
Ο Γέροντας Παΐσιος ερωτηθείς σχετικά απήντησε: «Όταν μιλάη ο διάβολος, τα χείλη του δεν κινούνται κανονικά κινούνται σα μηχανή. Ενώ, όταν μιλάη ο άνθρωπος, κινούνται φυσιολογικά. Όταν φωνάζη ένας δαιμονισμένος, την ώρα πού του διαβάζουν εξορκισμούς ή οι άλλοι εύχονται γι’ αυτόν, άλλοτε η ίδια η ψυχή βασανίζεται και λέει λ.χ. στον διάβολο: «φύγε, τί κάθεσαι;» και άλλοτε ο διάβολος βρίζει τον άνθρωπο ή τον ιερέα η βλασφημάει τον Χριστό, την Παναγία, τούς Αγίους. Άλλοτε λέει ψέματα ή άλλοτε πιέζεται από την δύναμη του ονόματος του Χριστού να πή την αλήθεια. Μερικές φορές πάλι ο δαιμονισμένος λέει τα δικά του από τα πνευματικά πού έχει διαβάσει κλπ.
Έκτος των παραπάνω εξωτερικών εκδηλώσεων δαιμονοπληξίας υπάρχει και μια αόρατη μορφή πού δύσκολα γίνεται αντιληπτή ακόμη και σε ανθρώπους της Εκκλησίας. Στη μορφή αυτή εμφανίζονται δαιμονισμένοι με τις έξης μορφές:
Ξαφνικό σταμάτημα της ορέξεως με τάση καθημερινής ασιτίας ή άνευ αιτίας με τάσεις αυτοκτονίας. Η ίδια η αυτοχειρία μπορεί να θεωρηθεί μια κατάσταση δαιμονισμού με κρυφά ελατήρια πού δεν γίνονται αντιληπτά ούτε και στους γονείς και τούς οικείους, φίλους και γνωστούς. Η χωρίς αιτία διατάραξη των σχέσεων μεταξύ των συζύγων, όπου παρατηρείται η περίπτωση ο ένας από τούς δύο να έχει τάση φυγής και εγκατάλειψης της οικογενείας του χωρίς αιτία. Ανεξήγητο φαινόμενο ακόμη και για τούς ίδιους τούς συζύγους. Στην ίδια κάπως περίπτωση εντάσσονται μεμονωμένοι άνθρωποι πού δεν θέλουν να κοιμούνται στα σπίτια τους.
Ανεξήγητη εγκατάλειψη των ιερών μυστηρίων και παντελή αποχή από αυτά, ως είναι της Θείας Ευχαριστίας, της Εξομολογήσεως και του τακτικού Εκκλησιασμού συναπτά με την αποστροφή επικοινωνίας με ιερείς, με την προσευχή, τα εικονίσματα, τα οποία συμβαίνει ακόμη να τα καταπατούν και να τα μαγαρίζουν με διαφόρους τρόπους.
«Από πότε, τον ρωτάω, είσαι έτσι;». «Από μικρός», μου λέει. Απόρησα. Πρόσεξα μετά ότι το κεφάλι του, στο αριστερό μέρος, ήταν λίγο ζουληγμένο. Στην γέννα, φαίνεται, κάτι είχε πάθει και ύστερα είχε πρόβλημα. Να έχει ο άλλος τον πόνο του και να του λένε πώς έχει δαιμόνιο, να του διαβάζουν εξορκισμούς, «έξελθε, ακάθαρτον πνεύμα...» και να γίνεται ρεζίλι στον κόσμο! Δεν κάνει! Πόσα παιδιά πού τα θεωρούν δαιμονισμένα, δεν έχουν δαιμόνιο! Μου έφεραν ένα παιδί είκοσι πέντε χρόνων πού έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένο. Του έδωσα να πιει αγιασμό και το καημένο δεν αντέδρασε καθόλου. «Τι κάνει το παιδί;» ρωτάω τον πατέρα του. «Από πότε το έπαθε;» «Από έξι χρόνων», μου λέει. «Τότε είχαν φέρει σκοτωμένο τον πάππου του στο μαγαζί και το παιδί, μόλις τον είδε, έπαθε». Είχε πάθει το καημένο έναν νευρικό κλονισμό. Εδώ, και σε μεγάλον αν συμβή αυτό, μπορεί να πάθη, πόσο μάλλον ένα παιδάκι! Άντε, τώρα, να το έχουν για δαιμονισμένο». Το θέμα του διαβάσματος των εξορκισμών τείνει να καταστεί πανώλη στο χώρο της Εκκλησίας. Κι αυτό συμβαίνει επειδή πολλοί από τους πιστούς μας δεν γνωρίζουν και δεν κατέχουν τα περί της Εκκλησίας ορθώς. Και είναι αλήθεια ότι και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας υπάρχει μεγάλη άγνοια όσον αφορά το θέμα της κατηχήσεως.
Οι ευχές των εξορκισμών είναι ευχές ειδικές πού διαβάζονται σε ανθρώπους πού έχουν δαιμονιστεί, δηλ. είναι δέσμιοι των μεθοδειών του διαβόλου, και ασθενούν. Ως ασθενείς η Ορθόδοξος Εκκλησία αντιμετωπίζει τούς έχοντας ανάγκη εξορκισμών. Και οι ασθενείς είναι δύο ειδών. Άλλο είναι οι ασθενείς πού έχουν πρόβλημα με το σώμα και άλλο είναι εκείνοι πού έχουν ασθένεια ψυχική. Όμως η Εκκλησία τον ασθενή δεν τον αντιμετωπίζει μονομερώς, δηλ. δε διαβάζει μόνο ευχές για το σώμα, αλλά συγχρόνως διαβάζει και για την ψυχή. Άλλωστε συμβαίνει, όταν ασθενεί το σώμα, να ασθενεί και η ψυχή και το αντίθετο.
Η δαιμονοπληξία είναι μια μορφή θα λέγαμε ασθενείας πού έχει να κάνει πρωτίστως με την ψυχή και ακολούθως και με το σώμα. Γιατί ο άνθρωπος πού ελαύνεται υπό δαιμονίων δεν ταλαιπωρείται μόνο ψυχικά, αλλά προέκταση της ψυχικής του ασθενείας είναι και η ταλαιπωρία του σώματος του. Για τον λόγο αυτό η δαιμονοπληξία είναι κατάσταση της ψυχής ταυτόχρονα δε και σώματος. Εξορκισμούς διαβάζει η αγία μας Εκκλησία σήμερα σ’ εκείνους πού είναι δαιμονισμένοι, και γενικά σ’ εκείνους πού βρίσκονται κάτω από το κράτος (=εξουσία) του διαβόλου.
Ως εκ τούτου εξορκισμοί δεν διαβάζονται ευκαίρως ακαίρως, άλλα μόνον κατόπιν ενδελεχούς ελέγχου σ’ εκείνον πού τούς ζητά ή πού ζητούν άλλοι για κάποιον άλλον, συγγενή ή φίλο τους.
Σύνηθες είναι το φαινόμενο να υπάρχουν άνθρωποι πού πραγματικά δεν παρουσιάζουν κανένα σύμπτωμα δαιμονοπληξίας και να μας ζητούν να τούς διαβάσουμε εξορκισμούς. Η επίμονη εκζήτηση εκ μέρους πιστών για τις ευχές των εξορκισμών δε σημαίνει ότι οι ιερείς πρέπει να υποκύπτουν σε τέτοιες επιθυμίες. Απαιτείται έρευνα πνευματική κι εξομολόγηση προκειμένου να εξετασθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εκείνος πού ζητά αυτές τις ευχές. Να ερευνηθεί το κίνητρο και η πνευματική κατάσταση του ζητούντος αυτές τις ευχές. Άλογη χρήση των εξορκισμών ή χωρίς την κατάλληλη έρευνα εγκυμονεί για τούς ανθρώπους κίνδυνο και μεγάλη ταλαιπωρία από τις επιθέσεις του σατανά.
Ο δαίμονας δε φεύγει μόνος του. Ή αν φύγει, αποχωρεί προσωρινά, μετά επιστρέφει δριμύτερος κατά το γραφικό «Πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ’ εαυτού επτά έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικεί εκεί, και γίνεται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χείρονα των πρώτων».
Ούτε είναι σωστό να ξεφορτώνονται οι ιερείς τούς επίμονα ζητούντας τούς εξορκισμούς εκπληρώνοντας το αίτημά τους αυτό με μόνη δικαιολογία την διατήρηση «του καλού ονόματος τους» από τον κόσμο.
Η αλήθεια είναι ότι όσο ο άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό και τα ιερά μυστήρια της Ορθόδοξου Εκκλησίας τόσο γίνεται ευάλωτος στο δαιμονισμό. Άλλωστε και στο ιερό Ευαγγέλιο υπάρχει περίπτωση δαινομισμού πού προήλθε από δοκιμασία πού επέτρεψε ο Θεός. Ο διάβολος δεν έχει καμιά εξουσία στον άνθρωπο. Εξουσία αποκτά μόνον, αν ο ίδιος ο άνθρωπος δώσει τόπο και δικαιώματα να τον κυριεύσει. Και σήμερα πολλοί άνθρωποι ξεχνούν την ύπαρξη του Θεού, τον τακτικό εκκλησιασμό τους και μπλέκουν ακολουθώντας διάφορες ανατολικές αποκρυφιστικές θρησκείες όπου επικρατεί ο άρχων του σκότους, διάβολος. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε δαιμονισμό. Ο άνθρωπος πού αποστρέφεται πεισματικά το Θεό, τον αποστρέφεται και ο Θεός μας.
Συνοψίζοντας, οι εξορκισμοί διαβάζονται σε δαιμονισμένους με ορατές εκδηλώσεις δαιμονοπληξίας. Ο τύπος των δαιμονισμένων αυτών πού έχει ανάγκη εξορκισμών παίρνει διάφορες μορφές: στο πρόσωπο, κάνει γκριμάτσες ασυνήθιστες ζώων, πτηνών, ερπετών σε διαδοχή, δεν επιθυμεί την παρουσία του σε ναό και μάλιστα κατά το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας σε ορισμένα σημεία της προκαλεί φυγή και ταραχή ασυνήθιστη κάτι σαν κάψιμο σύμφωνα με τα λεγόμενα των δαιμονισμένων. Ακόμη προκαλεί άφρισμα στο στόμα, δύναμη μεγάλη, ώστε να καθίσταται αδύνατη η συγκράτησή του, φυγή και τάση προς κατοίκηση σε μνήματα, τάφους και ερήμους τόπους όπου κατοικούν άλλοι δαίμονες.
Επίσης προκαλεί αποστροφή σε ιερείς πού συνοδεύεται με εμφάνιση πλουσίου υβρεολογίου απέναντί τους συνήθως τούς αποκαλούν «τράγους» επίδειξη γνώσεως των αμαρτιών των διαφόρων ανθρώπων πού τούς περιστοιχίζουν και μάλιστα μόνο των ανεξομολογήτων αμαρτιών. Ακόμη υπάρχει περίπτωση εμφανίσεως συνεχών ρεψιμάτων μετά προκλήσεων εμετού κατά την ανάγνωση των εξορκισμών. Επίσης κατά το άκουσμα του ονόματος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και της Υπεραγίας Θεοτόκου νιώθουν κάψιμο. Ποτέ δεν αποκαλούν την μητέρα του Κυρίου μας Παναγία, αλλά Μαρία.
Ο Γέροντας Παΐσιος ερωτηθείς σχετικά απήντησε: «Όταν μιλάη ο διάβολος, τα χείλη του δεν κινούνται κανονικά κινούνται σα μηχανή. Ενώ, όταν μιλάη ο άνθρωπος, κινούνται φυσιολογικά. Όταν φωνάζη ένας δαιμονισμένος, την ώρα πού του διαβάζουν εξορκισμούς ή οι άλλοι εύχονται γι’ αυτόν, άλλοτε η ίδια η ψυχή βασανίζεται και λέει λ.χ. στον διάβολο: «φύγε, τί κάθεσαι;» και άλλοτε ο διάβολος βρίζει τον άνθρωπο ή τον ιερέα η βλασφημάει τον Χριστό, την Παναγία, τούς Αγίους. Άλλοτε λέει ψέματα ή άλλοτε πιέζεται από την δύναμη του ονόματος του Χριστού να πή την αλήθεια. Μερικές φορές πάλι ο δαιμονισμένος λέει τα δικά του από τα πνευματικά πού έχει διαβάσει κλπ.
Έκτος των παραπάνω εξωτερικών εκδηλώσεων δαιμονοπληξίας υπάρχει και μια αόρατη μορφή πού δύσκολα γίνεται αντιληπτή ακόμη και σε ανθρώπους της Εκκλησίας. Στη μορφή αυτή εμφανίζονται δαιμονισμένοι με τις έξης μορφές:
Ξαφνικό σταμάτημα της ορέξεως με τάση καθημερινής ασιτίας ή άνευ αιτίας με τάσεις αυτοκτονίας. Η ίδια η αυτοχειρία μπορεί να θεωρηθεί μια κατάσταση δαιμονισμού με κρυφά ελατήρια πού δεν γίνονται αντιληπτά ούτε και στους γονείς και τούς οικείους, φίλους και γνωστούς. Η χωρίς αιτία διατάραξη των σχέσεων μεταξύ των συζύγων, όπου παρατηρείται η περίπτωση ο ένας από τούς δύο να έχει τάση φυγής και εγκατάλειψης της οικογενείας του χωρίς αιτία. Ανεξήγητο φαινόμενο ακόμη και για τούς ίδιους τούς συζύγους. Στην ίδια κάπως περίπτωση εντάσσονται μεμονωμένοι άνθρωποι πού δεν θέλουν να κοιμούνται στα σπίτια τους.
Ανεξήγητη εγκατάλειψη των ιερών μυστηρίων και παντελή αποχή από αυτά, ως είναι της Θείας Ευχαριστίας, της Εξομολογήσεως και του τακτικού Εκκλησιασμού συναπτά με την αποστροφή επικοινωνίας με ιερείς, με την προσευχή, τα εικονίσματα, τα οποία συμβαίνει ακόμη να τα καταπατούν και να τα μαγαρίζουν με διαφόρους τρόπους.
